Υφαντική

Στην ενότητα της υφαντικής τέχνης, ο επισκέπτης νιώθει σαν να μπαίνει σε μια γωνιά κρητικού σπιτιού που ήταν πάντα γεμάτη κίνηση και καθημερινό μόχθο. Ο αργαλειός, οι ανέμες, τα τυλιγάδια και τα πλούσια νήματα δεν είναι απλώς εργαλεία· είναι τα χέρια, ο ρυθμός και ο κόπος των γυναικών που γέμιζαν το σπίτι με υφαντά, χρώμα και φροντίδα. Εδώ μπορεί κανείς να ακολουθήσει όλη τη διαδρομή: από το βαμβάκι, το λινό, το μετάξι και το μαλλί, μέχρι το ύφασμα που στόλιζε το σπίτι, την προίκα, τις γιορτές και τις καθημερινές ανάγκες. 

Η γνώση της υφαντικής δεν ήταν προαιρετική· ήταν απαραίτητη. Κάθε κορίτσι έπρεπε να μάθει την τέχνη για να μπορέσει μια μέρα να φτιάξει την προίκα της και να ανοίξει το δικό της σπιτικό. Στα χέρια της υφαίνονταν σεντόνια, κιλίμια, τραπεζομάντηλα, ρούχα και στολίδια – όλα κομμάτια που συνόδευαν μια γυναίκα στη νέα της ζωή, φορτισμένα με κόπο, αγάπη και προσδοκίες.

Καθώς οι επισκέπτες κοιτούν τα εργαλεία και τα καλάθια με τα κουκούλια, τα χρωματιστά νήματα και τις ανέμες, αναγνωρίζουν έναν ολόκληρο μικρόκοσμο δημιουργίας που κάποτε υπήρχε σε κάθε σπίτι της Κρήτης. Η υφαντική δεν ήταν μόνο ανάγκη· ήταν τρόπος έκφρασης. Στα σχέδια και στα χρώματα αποτυπώνονταν ιστορίες, σύμβολα και στιγμές μιας ζωής δεμένης με το τοπίο.

Με το πέρασμα των χρόνων και την είσοδο των νέων συνηθειών στα αστικά σπίτια — τα έτοιμα υφάσματα, οι φθηνές βιομηχανικές ύλες, τα «ευρωπαϊκά» έπιπλα και οι πιο μοντέρνοι τρόποι οργάνωσης — ο αργαλειός άρχισε να μικραίνει, να μετακινείται από την καρδιά του σπιτιού σε μια άκρη, και σε πολλές περιπτώσεις να σιωπά. Όμως εδώ, μέσα στη συλλογή, ξαναπαίρνει ζωή: ο επισκέπτης μπορεί να δει από κοντά πώς υφαίνονταν τα ρούχα, τα στρωσίδια, τα υφαντά που έδιναν ζεστασιά και ταυτότητα στο κρητικό σπίτι.

Είναι ένας χώρος που φέρνει τον επισκέπτη πιο κοντά σε μια τέχνη που σημάδεψε γενιές: την τέχνη που ένωνε την οικογένεια, την καθημερινότητα και τη γυναικεία δημιουργικότητα.